FCA Heritage gwiazdą Salonu „Automotoretrò 2017”.

• Od 3 do 5 lutego w Lingotto Fiere w Turynie odbywa się 35. Edycja Międzynarodowego Salonu Samochodów Zabytkowych.
• Bogatą kolekcję zabytkowych pojazdów marek Alfa Romeo, Fiat, Lancia i Abarth można podziwiać w Pawilonie 1.
• Historii marek dedykowana jest strona internetowa www.fcaheritage.com, będącą punktem odniesienia online dla wszystkich pasjonatów zabytkowych samochodów.
• Cennym modelom towarzyszy Alfa Romeo 4C Spider, supersamochód będący kwintesencją sportowego DNA marki.

FCA Heritage bierze udział w 35. edycji Targów „Automotoretrò", które odbywają się w Turynie od 3 do 5 lutego br. wraz z 8. edycją „Automotoracing". W ubiegłym roku, wystawy te odwiedziło w sumie ponad 65 000 zwiedzających, a wzięło w nich udział 300 kierowców rajdowych, ponad 1200 wystawców i 14 producentów samochodów. 

Podczas tegorocznej edycji Salonu debiutuje stoisko FCA Heritage, na którym w pełnej harmonii współistnieją samochody zabytkowe i najnowsze modele czterech marek tworzących ten dział. Osiem cennych prezentowanych egzemplarzy modeli Alfa Romeo, Fiat, Lancia i Abarth przyciągnie z pewnością uwagę doświadczonej i pełnej pasji publiczności przybyłej z całej Europy. Historii marek dedykowana jest specjalna strona www.fcaheritage.com, nowy portal będący witryną online działu FCA Heritage, którego planem jest stać się punktem odniesienia dla wszystkich zainteresowanych historią, wydarzeniami i inicjatywami dotyczącymi zabytkowych pojazdów włoskich marek Grupy FCA.  Na stronie internetowej fani tych samochodów mogą zapisać się do newslettera FCA Heritage, aby być zawsze na bieżąco, jeśli chodzi o działalności i usługi, które stopniowo będą udostępniane dla poszczególnych marek Grupy.  Ponadto, właściciele zabytkowych samochodów marek Alfa Romeo, Fiat i Lancia będą mogli zamówić online lub bezpośrednio na stoisku „Świadectwo pochodzenia", natomiast dla modeli Lancia i Abarth dostępne są również usługi renowacji i poświadczanie autentyczności. 

Przestrzeń wystawiennicza została zaaranżowana, jako warsztat z lat 50. ubiegłego wieku, w którym pojawiają się przedmioty lub narzędzia przywodzące na myśl pracę mechanika. Kontynuując tę koncepcję, biura i magazyn umieszczone zostały w dwóch wielkich skrzyniach, przypominając o idei mobilności.  Koncepcja projektowa, w której podstawowe elementy ze świata „heritage" stanowią oś przewodnią ścieżki zwiedzania stoiska.

Każda z marek wystawia dwa samochody zabytkowe, zgodnie z kryterium przewidującym połączenie modelu ze standardowej produkcji z prototypem lub wyjątkowym egzemplarzem związanym z samochodem z seryjnej produkcji. Wybór modeli pozwalający określić nierozerwalną więź historyczno-techniczną, która łączy dwa pojazdy i pozwala docenić w ten sam sposób samochody z produkcji seryjnej i wyjątkowe dzieła techniki motoryzacyjnej. W 60. urodziny Flaminii - produkowanej od 1957 roku - prezentowane są dwa samochody Lancia: fascynująca Coupé Pininfarina z 1958 roku jest połączona z Loraymo z 1960 roku (osobistym samochodem słynnego francusko-amerykańskiego designera Raymonda Loewy), z którym wspólnym elementem jest rama i silnik.  2600 Sprint jest alternatywą Alfy Romeo dla Flaminii, jeśli chodzi o modele granturismo o wysokich osiągach z lat 60.: wersja z karoserią Bertone z roku 1962 stanowi parę dla SZ (1963), wykonaną przez Zagato w oparciu o te same elementy mechaniczne.
W przypadku marki Fiat uwagę skupiono na małych samochodach, jak na przykład jedynym istniejącym prototypie innowacyjnego Fiata 700 (1940), samochodu zaprojektowanego przez Dante Giacosa, który miał znaleźć się na rynku w segmencie pomiędzy Fiatem 500 Topolino a Fiatem 1100, a którego egzemplarz z 1948 roku prezentowany jest na targach.
Pod znakiem sportowego charakteru bez żadnych kompromisów przygotowano wystawę marki Abarth, z modelem 1000 Monoposto Record z 1960 roku, który umożliwił marce spod znaku Skorpiona zdobycie ośmiu pucharów na torze w Monzy, oraz 1000 Bialbero, który odziedziczył po nim jednostkę napędową. Wystawa marki Abarth stanowi pośmiertny hołd złożony Mario Poltronieriemu, historycznej postaci włoskiej Formuły 1 i słynnemu kierowcy Marki Skorpiona, który był jednym z kierowców, którzy ustanowili rekord na słynnym torze w Lombardii.
Nowoczesna, ale wyróżniająca się elementami nawiązującymi do chlubnej przeszłości, jeśli chodzi o styl i rzemieślniczą doskonałość jest Alfa Romeo 4C Spider, która doskonale oddaje sportowy charakter i doskonałość techniczną marki: zapierający dech w piersiach styl i przyjemność z jazdy, jaką zapewnia jedynie supersamochód.

Alfa Romeo 2600 Sprint (1962).
Doskonale zaprojektowana 2600 Sprint jest dziełem Giorgio Giugiaro, który już w modelu 2000 zastosował niektóre ze znaków wyróżniających, które zostały udoskonalone w następnej rodzinie Giulii GT. Jedyną znaczącą zmianą w stosunku do „kuzynki" z dwulitrowym silnikiem jest wlot powietrza na masce silnika, który czyni przód bardziej agresywnym.
Jednostka napędowa 2600 była sześciocylindrowym silnikiem rzędowym, wykonanym w całości ze stopu lekkiego, o pojemności 2584 cm³, który dzięki trzem podwójnym gaźnikom osiągał moc 145 KM przy 5900 obr./min. i maksymalną prędkość 197 km/h. Alfa Romeo 2600 Sprint wyposażona była w pięciostopniową skrzynię biegów i hamulce tarczowe, początkowo montowane jedynie na przednim moście napędowym, a następnie na wszystkich czterech kołach.  Masa zwiększyła się nieznacznie, ale moc i niezwykła elastyczność sześciu cylindrów w rzędzie sprawiały, że Alfa była niezwykle przyjemna w prowadzeniu, co potwierdzały liczne nagłówki w specjalistycznych czasopismach branżowych podkreślające płynność jazdy i brak wibracji, wpływającą na duży komfort prowadzenia.  Pozytywne komentarze dotyczyły również osiągów i kalibracji: delikatne, choć mocne hamowanie, świetna przyczepność do drogi. Wszystkie te cechy były owocem długoletniego doświadczenia Alfy Romeo na torach wyścigowych.
Niektóre pojazdy, ze specjalną zabudową, wykorzystywane były przez siły porządkowe (słynne „Pantery") natomiast kariera sportowa miała jedynie marginalne znaczenie, ograniczona przez znaczne rozmiary, dużą pojemność i wyraźne powołanie w kierunku, które przyczyniło się do jej sukcesu handlowego.

Alfa Romeo 2600 SZ Prototyp (1963).
Po prezentacji 2600 w wersji limuzyna, Sprint i Spider, pierwsze prezentacja prototypu firmowanego przez Zagato miała miejsce podczas Salonu w Turynie w 1963 roku. Rozstaw osi był taki jak w 2600 Spider, natomiast linia nadwozia wyróżniała się dość ostro ściętym tyłem, lekko osadzonym, jak w samochodach wyścigowych oraz charakterystycznym przodem, w którym dominowała duża osłona chłodnicy.
Ten sam prototyp, w kolorze żółtym, został przedstawiony następnego roku na stoisku Alfy Romeo, natomiast, by poznać ostateczną wersję modelu trzeba było poczekać do Salonu Samochodowego we Frankfurcie w 1965 roku. Podczas tej imprezy przedstawiona została dodatkowa ewolucja modelu, z nadwoziem zmienionym w części przedniej, w którym charakterystyczna tarcza Alfy została jeszcze powiększona i umieszczona wyżej, a lampy zespolone były bardziej pionowe, natomiast maska silnika nie posiadała wlotów powietrza, ukrytych za zderzakiem.
Prototyp był wyposażony w sześciocylindrowy silnik 2600 Sprint o mocy 145 KM.

Fiat 1100 (1948).
W 1937 roku marka Fiat przedstawiła Fiata 508C Balilla, model, który już w nazwie nawiązywał do poprzedniego Fiata 508 Balilla. Bardzo ważny model w historii: w latach 30. ubiegłego wieku najlepiej sprzedawany Fiat po Topolino. Nowy 508C, zwany również Balilla 1100, miał czterozaworowy silnik i skrzynię biegów z czterema przełożeniami, typowymi dla sportowej wersji Balilla, i czerpał inspirację, jeśli chodzi o budowę z Fiata 1500 i 500.
Pojemność silnika zwiększona została do 1089 cm³, pozwalając osiągnąć 110 km/h. Układ hamulcowy był hydrauliczny na wszystkich czterech kołach; zawieszenie przednie niezależne na pojedynczych wahaczach i hydrauliczne amortyzatory.
Dwa lata po wprowadzeniu na rynek, w 1939 roku, przedstawiono drugą serię o nazwie handlowej Fiat 1100, z nowym wlotem powietrza i tak zwaną „krokodylą" maską silnika" wprowadzoną już w modelu Fiat 2800. Samochód pozostał w produkcji aż do roku 1948, a sprzedaż wyniosła 74 000 sztuk w sześciu różnych wersjach nadwozia, między innymi kabriolet, limuzyna z dużym rozstawem osi do transportu publicznego oraz wersja „S", dwumiejscowa limuzyna o aerodynamicznym wzornictwie, wykorzystywana przez klientów prywatnych w zawodach sportowych. 

Fiat 700 Prototipo (1940).
W 1938 roku Dante Giacosa i jego współpracownicy rozpoczęli pracę nad nowym projektem o symbolu „700". Model ten miał znaleźć się na rynku w segmencie zawartym pomiędzy Fiatem 500 Topolino a Fiatem 1100. W fazie projektowej przewidziano następujące wersje: limuzyna, wersja do zabudowy i kabriolet. Poszczególne prototypy zostały zbudowane na wydziale „Karoserii specjalnych" zakładu Lingotto, natomiast faktyczna produkcja seryjna miała rozpocząć się w Mirafiori, ale została zablokowana przez wybuch wojny.
Z technicznego punktu widzenia najbardziej znaczącym elementem tego projektu było nadwozie samonośne odlewane ze stopów lekkich: dla Fiata byłby to pierwszy raz dla modelu produkcji seryjnej.  Innym elementem godnym uwagi był silnik „typ 700.000" z aluminiowym korpusem, zaprojektowanym głównie w celu zmniejszenia ciężaru samochodu, (nawiązując do doświadczeń zdobytych na bazie Fiata 500 Topolino A z 1936 roku), który wynosił zaledwie 650 kg.
Układ hamulcowy przewidywał hamulce hydrauliczne na 4 kołach. Tylne zawieszenie wykorzystywało sztywną oś i posiadało hydrauliczne resory i amortyzatora. Także skrzynia biegów wykonana była ze stopu lekkiego.
Fiat został zaprezentowany oficjalnie 15 maja 1939 podczas oficjalnej inauguracji zakładu Mirafiori, a jedyny istniejący prototyp, który jest właśnie prezentowany na targach znajduje się w Centrum Historii Fiat. 

Lancia Flaminia Coupé (1958).
Podczas Salonu Samochodowego w Genewie w 1958 roku Pininfarina przedstawił elegancki prototyp samochodu coupé - o nazwie Florida II - wykonanego na skróconym nadwoziu limuzyny Flaminia; kilka miesięcy później, podczas Salonu Samochodowego w Turynie w listopadzie 1958 roku, zaprezentowano ostateczną wersję samochodu seryjnego, produkowanego począwszy od stycznia 1959 roku.
Flaminia Coupé, z nadwoziem skróconym o około 12 cm w stosunku do limuzyny, została wyposażona w dwa typy silnika, o pojemności 2500 cm³ oraz 2800 cm³. Z kolei silnik 2.5 był dostępny w wersji o zwiększonych osiągach z potrójnym gaźnikiem Solex.
W zależności od jednostki napędowej, maksymalna prędkość wynosiła 170 km/h; 178 km/h (z potrójnym gaźnikiem) lub 180 km/h. Wszystkie silniki miały 6 cylindrów w układzie V i korpus ze stopu lekkiego.
Dostępne opcje obejmowały hamulce tarczowe, a od 1960 roku, również klimatyzację, która była wielką rzadkością w modelach włoskich z tamtych czasów.
Nadwozie, zaprojektowane i wykonane przez Pininfarinę, było dostępne w wersji dwu i czterodrzwiowej, i wyróżniało się niezwykłym zachowaniem proporcji oraz harmonii linii, które nadawało samochodowi wyjątkowej elegancji.
Model był montowany przez Pininfarinę, a od 1959 do 1967 roku wyprodukowano  5236 sztuk. Cena cennikowa wynosiła 3.202.200 lirów za wersję 2.5 i 3.564.000 lirów za 2.8.

Lancia Flaminia Loraymo (1960).
Samochód, wyprodukowany tylko w jednym egzemplarzu i oparty na nadwoziu Flaminii Coupé, został zaprojektowany przez designera Raymond Loewy'ego, znanego z kultowej szklanej butelki Coca Coli i marki papierosów Lucky Strike. Loewy, Amerykanin francuskiego pochodzenia, który był również designerem dla dawnej marki samochodów amerykańskich Studebaker i kilku producentów pociągów, zaprojektował samochód dla siebie i zlecił jego produkcję turyńskiemu zakładowi Rocco Motto.
Samochód, zaprezentowany podczas 47. Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Paryżu w październiku 1960 roku, w kolorze ciemnego bursztynu, został nazwany Loraymo. Nazwa modelu pochodziła od nazwiska i imienia projektanta i odpowiadała adresowi telegraficznemu studia projektowego Loewy.
Do jego najważniejszych cech estetycznych należy szeroka atrapa chłodnicy z grillem zamkniętych w stalowej chromowanej obudowie, która pełni funkcję zderzaka; cofnięte błotniki przednie; lampy przeciwmgielne umieszczone poza nadwoziem; boki lekko wypukłe w części środkowej, tworzące «efekt butelki Coca-Coli» i poprawiające aerodynamikę pojazdu; nieotwieraną pokrywę bagażnika, do którego dostęp zapewniony jest jedynie od środka i spojler tylny na dachu redukujący turbulencje powietrza, który został później zastosowany w Lancii Stratos.

Abarth 1000 Bialbero (1963).
Budowa i osiągi 1000 Bialbero przynależą bez wątpienia do samochodu wyścigowego, mimo że rama nadwozia i większa część elementów mechanicznych pochodzą z popularnego modelu, który zmotoryzował Włochy w latach 60. ubiegłego stulecia, Fiata 600. Właśnie dlatego, Bialbero świetnie odzwierciedlał przenikliwość i zdolność Carlo Abartha do transformacji i tuningu pojazdów oraz doskonałość projektu bazowego Fiat 600, który ujawnił swój ogromny potencjał w zakresie możliwości modyfikacji.
Głowica z dwoma wałkami rozrządu - wykonana we współpracy z inż. Gioachino Colombo - była zamontowana przez Abartha na bloku cylindrów 600 bez konieczności wykonania dodatkowych zmian; pierwszy silnik dwuwałowy o pojemności 747 cm³ - został przedstawiony w 1957 roku.
Jesienią 1960 roku zadebiutował silnik o pojemności zwiększonej do 982 cm³, zamontowany po raz pierwszy w jednomiejscowym modelu prezentowanym na targach; podczas Salonu Samochodowego w Turynie w tym samym roku marka  Abarth przedstawiła nowy wyścigowy samochód 1000 Bialbero, z nadwoziem firmowanym przez Zagato.
W 1961 roku zakończyła się współpraca między Abarthem a Zagato, a w trzech kolejnych latach samochód przeszedł całą serię ewolucji designu: od tego momentu, sam Carlo Abarth zdecydował, aby na płatach bocznych poszczególnych modeli pojawił się napis „Carrozzeria Abarth".
Egzemplarz prezentowany podczas Targów jest jednym z modeli wykonanych, począwszy od 1963 roku, przez warsztat karoseryjny Sibona&Basano, który wykonał precyzyjny restyling samochodu, wydłużając jego przód i tył i poszerzając błotniki w celu zamontowania szerszych opon. Stunningowane w ten sposób samochody pozwoliły marce Abarth zdobyć Puchar w Mistrzostwach Świata Konstruktorów GT w klasie 1000.
Cztery cylindry dla jednostki o pojemności litra, o mocy 104 KM przy 8.000 obr./min, pozwoliły Abarthowi 1000 Bialbero osiągnąć maksymalną prędkość około 220 km/h.

Fiat Abarth 1000 Monoposto Record (1960.)
Samochód, będący owocem współpracy pomiędzy Fiatem, Abarthem, Pininfariną i Politechniką Turyńską, ma nową rurową konstrukcję nośną i nadwozie będące wynikiem licznych prób w tunelu aerodynamicznym. Aby udowodnić moc i niezawodność nowego silnika dwuwałowego o pojemności 1000 cm³, Carlo Abarth zdecydował się wystawić samochód na torze w Monzy od 28 września do 1 października 1960, by ustanowić nowe rekordy w międzynarodowej kategorii G (od 751 do 1100 cm³). Za jego kierownicą zmieniało się 9 pilotów, którzy ustanowili w ostatnich dniach września nowe międzynarodowe rekordy 12 godzin, 2000 mil, 24 godzin, 5000 Km, 5000 mil, 48 godzin i 10 000 km. Próby trwały aż do 1 października, kiedy to Abarth 1000 Pininfarina ustanowił swój pierwszy światowy rekord 72 godzin, pokonując 13 441 498 km ze średnią prędkością 186,687 km/godz.
Samochód został w całości wyprodukowany w zakładzie Abarth, jeśli chodzi o nadwozie, silnik i całą mechanikę. Wyposażenie nadwozia przygotowała firma Pininfarina.

Alfa Romeo 4C Spider.
Obok tych cennych egzemplarzy, przestrzeń wystawowa zarezerwowana jest dla wyjątkowej Alfy Romeo 4C Spider, która będąc współczesnym symbolem marki, reprezentuje sportowy styl zakodowany w DNA Alfy Romeo. Wyraża się on doskonałymi osiągami, włoskim wzornictwem i techniczną doskonałością, pozwalającą na czerpanie maksymalnej przyjemności z jazdy. Alfa Romeo 4C Spider jest wyposażona w potężny, w całości wykonany z aluminium silnik z turbodoładowaniem i bezpośrednim wtryskiem o pojemności 1750 cm3. Dzięki podwójnym, ciągłym fazom rozrządu, silnik ten gwarantuje osiągi porównywalne z osiągami supersamochodu, czyli maksymalną prędkość 257 km/h, przyspieszenie od 0 do 100 km/h w 4,5 sekundy, przyspieszenie boczne 1,1 g. oraz maksymalne opóźnienie hamowania 1,25 g. „Dusza" supersamochodu jest wyraźnie widoczna w wyborze ultralekkich materiałów zastosowanych w elementach konstrukcyjnych kabiny (wykonanej z włókna węglowego), przedniej i tylnej aluminiowej ramy oraz nadwozia pokrytego kompozytem SMC o niskiej gęstości i wysokiej wytrzymałości.